نون گرون آبه برا
خَوَر ام جور
راه نیمه راه کو چَمَه گوش آرسَه
تِلَه گَف
هَذیانی مَنده لوکی کو
حَواسَم لاخ و تفار
کسی نی گَف بژَنه
تاسیَندی هَمَه جا ویجَردَه یَه
اهالی یَندی وینن لال و ظلماتی مونن
سرو شول
ایلی زَمبیل تیَه شو
ایلی گُفتارَه کَره
ته مونی آدمی شی که بَرقَه دَم گِتَشَه اَی
چه خَوَرَه چیرا حرفی نِژَنن ؟
چیرا زَمبیلَه تَیَه ؟
جیرَه سو کو خَوَر آ:
«نون گرون آبَه برا»
***
ته خییالاتی آبی
بی گمون خشکَه خَسار اشته دلی کَفچو کَره
شی سرا کو آمونی :
ما نَه وای
آساوی سنگی پاک آکه
تنو آتش دَکَرَه
گندمی کَنده کو بِرون بوئَرَه
پروینی آپرازنه چَی تَفی کو
آگَردی اَیلَه نَه وای
رو بشن جنگلی را
چیلَکا ها پِچینَه
دَس به دَستَم تَنو آتش دَکَرَه
نون گرون آبَه برا
مانَه وای لاکَه بوئَه خردینی آساو بکَرَم
دَستَه کیسَه دَکَرَه
تنو سیللَه بژَنَه
***
اوری که ما هَمه چی
ویرآشَه لِمَه سَری کو اَوِنش قَب گِتَه یَه
زَمبیله دَس آگِره
دا بشو نون ویگِره
وختی که آگردَه سَر اَی دییَسی
چیراتش دَرگَزی شی ته جیبره
چه بَه ما؟
چه خَوَر؟
چیرا حَرفی نِژنی؟
شیمَه رو شاطری وَر نون ویگِرم
ایلَه نون پانصَدینَه من آدوشَه ؟!
مَگَم ام زیری نِبَه هم پولینَه
دَه گلَه نون دَکَریم زمبیلی کو؟!
چه بَه مَگَم روزگار آگردَه یَه ؟!
نِه نَنَه !
روزگار آگَردَه نی
اَمَه خواو آلودیمون
چَمَه گَندمَه باغی پوستَه رَمش ویخَلتَیَه
ته آگَرد
بشن اَ بومی سَری
آساوی جیر بوئَرن
روزگاری اَنَه آرَه گندمی خرد آکَرَم
بشن اَ لاکه بوئَه
آساوی سنگی بشور
تَنوئَه سَری تنی آلاوَه بکَه
ازنی شوم
دَ دَ ژنگ آبَستَه دازی پیگِرم
دارو خالی جیگِرم
اژگرینَه تَنو آتش دَکَرم
ته نَنَه ،
شاطری نازی مَکَش
تَنو دیمی ماچ آکَه
ته آگَرد
همسوئَن ایشا بدَه
خمیرازی ایموچَه
سَر سایی اَی ترا ای تَف آکَرن
نِه نَنَه !
روزگار آگَردَه نی
شاطری نازی مَکَش
مردومی قورصه بَرن
نِه ای ویج باغی دارن گَندمی دونَه بکارن
نِه بَلنگ مَندَه خییالش دَگنه
نِه تَوَر
نِه ایلَه دازی که اَ ژَنگینَه ها جَنگ دَرییَه
نون گرون آبَه نییَه
گَندمی نی دا بشو آساوی سنگی سَریکو
جیکلَه کو شی بوَزه
اَمنَه یی نی جیدارَم
آساوی پا بَرَه کو
چیلَکایی نییه تا اَی بوئَرم
کلاگاه چالَه تَفی کو ویکَرَم
سنگه نونی دیمی نارنج آسوئَم
ته آگَرد
اشته تفلَه نی بژَن اشکوفی سر
دَوَست اشته سارخی
اَنگلیش چَفتَه بژَن
راه دَگن بازاری را
میرزعلی ایشا بدَه
ایلَه ماشَه بسازه
تا تنو سینه سَری کو ترا آواز بخونه
از نی شوم
گَندمه باغی رَمشی دَوَجم
ته آگَرد
ته آگَرد
نون گرون آبَه نییَه
روزگار آگردَه نی
امه خواوآلودیمون
ترجمه : در پیچ و خم ناگفته ها خبر اینگونه به گوش رسید تلخ ، هذیانِ مانده در گلو هوشیاری فروریخته همه در سکوت مطلق اند! غم غربت همه گیر رهگذرها همه در دیدار هم بی زبان حُزن آلود رنگ و رو باخته یکی رهسپار است با زنبیل خالی دیگری در پچ پچه یی خشمناک و تو مبهوت چون کسی رعد زده چه می گذرد در سکوت غمبارشان؟ چرا زنبیل ها بوی یغما می دهند؟ از آن سو ندا می آید: «نان گران شده است برادر» *** تو رفته بر بال خیال با دلی یخ زده و از هم دریده در حیاط انتظار می ایستی می گویی مادر! سنگ آسیاب را پاک کن تنور را بیفروز و شعله ور ساز گندم ها را از کندوها خالی کن الک را در کنارش بیفراز به آن دیگری می گویی: بشتاب بسوی جنگل هیزم زندگی را بیاورید لحظه به لحظه تنور را شعله ور سازید «نان گران شده است برادر» مادر مجمعه را بیار و نیمدانه ها را آرد کن ساقبند کیسه یی ات را ببند برای سیلی زدن تنور مهیا باش *** وه ! که مادر امروزهمه چیز را در رفع فراموش شده ی روزگار آنها را قاب گرفته است زنبیل به دست، رهسپار برای گرفتن نان ! و آنگاه که در بازگشت به نظاره اش می نشینی اخم هایش همانند داسی تیز قلمه ات می کند چه شده است مادر؟ چه خبر ؟ «حرفی بزن سخنی بگو»؟ روح و روان من , به نزد شاطر برای نان رفته ام و امروز نان شده است دانه یی پانصد تومان! مگر دیروز با همین پول دهها نان روانه ی زنبیل نمی کردیم؟! مگر روزگار برگشته است؟! نه مادر! روزگار ایستاده است ما خواب آلوده گان زمانه ایم !
آمار مطالب
کل مطالب : 293
آمار کاربران
آمار بازدید
بخش نظرات برای پاسخ به سوالات و یا اظهار نظرات و حمایت های شما در مورد مطلب جاری است.
پس به همین دلیل ازتون ممنون میشیم که سوالات غیرمرتبط با این مطلب را در انجمن های سایت مطرح کنید . در بخش نظرات فقط سوالات مرتبط با مطلب پاسخ داده خواهد شد .